Gidelim Buralardan Muhlis

“Kimse bugu¨ne kadar bana gelip de seni ru¨yamda go¨rdu¨m demedi. Yani du¨s¸u¨n onca o¨mu¨r tu¨ketmis¸im. Onca kis¸iyle hukukum olmus¸ ama kimse gelip de demedi. Bas¸kasının ru¨yasına girmedim hic¸. Yalandan bile olsa ona da razıydım ama biri gelip duymak istedigˆim o cu¨mleyi so¨ylemedi. Allah sanki yalnızlıgˆı herkese pay ettikten sonra kalanını o¨ylece bana bırakmıs¸.

I·stasyonda herkesi ugˆurlayan, herkesin arkasından el sallayan adamım ben. Onlar bavul alıp gittiler de o¨zlemlerini tas¸ıyan ben kaldım. Kalakaldım. Yetmedi. Kendi Fatiha’mı okuyup duruyorum gecelerdir. Hep aynı ru¨yayı go¨ru¨p duruyorum. Ru¨yamda mevsimler, gece gu¨ndu¨z degˆis¸se de ru¨ya degˆis¸miyor.”

Muhlis ve Nurgu¨l iki yapayalnız. “Gidelim buralardan”, dedi Nurgu¨l. Sevdigˆini dogˆrudan so¨ylese anca bu kadar olurdu, nefes almayı unuttu Muhlis. C¸ay fokurtularından, dedikodulardan, duvardaki S¸ahmeran tablosundan, is¸lemeli dantellerden, s¸erden beladan, kapanmayan veresiye defterinden, to¨vbesi olmayan veballerden, kara bulutlardan uzaklara gidebilecekler miydi? Ko¨pekler ve yagˆmurdan bas¸ka kimseyi s¸ahit etmeden...

Ali I·pek, hepimizin as¸ina oldugˆu kac¸ıp gitme istegˆini, bırakıp da gidememe ikilemini, yersiz yurtsuzluk hissini otantik u¨slubuyla anlatıyor. Gidelim Buralardan Muhlis, tas¸ra ruhuyla daralmıs¸ bir as¸k hika^yesi, yarı masalsı, s¸as¸ırtıcı bir kara-novella.