Yedilikler

Dünyanın fenalığına, insanın bencilliğine bakıp, bu hali kalıcı sanıp, dilindeki iyiliği, kalbindeki merhameti... 
Durmadan geçmişe dalıp, anılarda oyalanıp, onları yeniden gelir sanıp, sana kavuşan vakti, sende uyanan günü...
Eşyanın davetine kanıp, geç kaldığına yanıp, beklediğin an sanıp, yalınlığın dilini, beklemenin güzelliğini... 
Aşkı gelgeç heveslerle karıştırıp, papatya falı açar gibi yakınlık yarıştırıp, sevgiyi çokluk sanıp, başına gelen baharı, kapını çalan yazı... 
“İnsan tükenmez” sözüne aldanıp, dostlarla yolları bir bir ayırıp, arkadaştan bol bir şey yok sanıp, “güneşin sofrası”nı, yoldaşlığın varlığını... 
Siyaseti politikacılara, şiiri şairlere bırakıp, “Benim yerime yapanlar var!” kolaycılığına kanıp, hiçbir şeye karışmamayı bi bok sanıp, eylemin yaratıcılığını, uygarlığın mirasını...
“Benden sonrası tufan” bencilliğiyle davranıp, dünyanın ve doğanın kaynaklarını hoyratça kullanıp, “Milletin enayisi ben miyim?” demeyi marifet sanıp, kalmışsa bir parça vicdanını, kıt aklını... 

T Ü K E T M E !